4 mei – Opname presentatie Marina (Oekraïne), incl. vertaling tekst naar NL

https://kerkdienstgemist.nl/stations/360/events/recording/165168120000360

VERTALING TEKST MARINA ZAVHORODNIA

Van kinds af aan, elk jaar vóór 9 mei (dat werd beschouwd als de Dag van de Overwinning in de Sovjet-Unie en daarna – Oekraïne), werd ons verteld over de tragedie van de Wereldoorlog en de Grote Overwinning. Veteranen met tranen in hun ogen herinnerden zich die dagen, en onze grootmoeders wensten altijd een vredige lucht en aten alles wat op een bord kwam, geleerd door de hongerige jaren in de bezetting. We begrepen dat oorlog monsterlijk, wreed en tragisch is. Maar nu kunnen we het voelen.

De Slavische volkeren hebben de uitdrukking “Kyiv is de moeder van Russische steden.” Hoewel er nog moerassen waren op het grondgebied van de buurlanden, was Kiev al een beschaafde stad, met nu veel historische monumenten en cultureel erfgoed uit die tijd. Jaloerse “kinderen” – naburige steden en vervolgens landen, konden de majesteit van hun moeder niet verdragen en veroordeelden haar tot voortdurende oorlogen. De volgende keer dat je denkt dat je buurman te luidruchtig of erg vervelend is, bedenk dan wie pech heeft met een buurman

Als onderdeel van één enkele staat binnen de Sovjet-Unie ging het Oekraïense volk hand in hand met zijn buren – Rusland en Wit-Rusland, de weg naar de bevrijding van het fascisme. In deze oorlog hebben we een gedeeld trauma en een erfenis die is uitgedrukt in de slogan ” Nooit meer “. En de Sovjet-Unie was trots op haar overwinning op het fascisme, een onrechtvaardige oorlog. We kenden allemaal een enkele zin, die op dat moment het begin van de oorlog aankondigde aan alle inwoners van de Sovjet-Unie, en die het begin werd van een populair lied dat sinds 1941 tot op de dag van vandaag wordt gespeeld bij elke viering van Victory Day :

Tweeëntwintig juni, Precies om vier uur werd Kiev gebombardeerd, We werden aangekondigd, Dat de oorlog is begonnen.

Maar iemand concludeert, het voorkomen van woede, oorlogen en haat, het ontwikkelen van zichzelf en hun land, en iemand praat er alleen maar over.

In de Tweede Wereldoorlog stierf elke vijfde Oekraïner in Oekraïne, ongeveer 8 miljoen mensen, van wie ongeveer 5 miljoen burgers. Zevenhonderd steden en 28 duizend dorpen werden verwoest. En deze pijn is de onze met Nederland, dat minstens 200 duizend inwoners heeft verloren en jarenlang in bezetting leefde. Het werd weerspiegeld in het culturele en historische erfgoed – het Anne Frank Museum in Amsterdam, dat de tragedie van één familie liet zien, en het Babi Yar-monument in Kiev, waar de nazi’s van 1941 tot 1943 ongeveer 100 duizend mensen vermoordden.

Nadat we samen met de Russen het pad van deze oorlog waren gepasseerd, raakten we verwant aan onze buurman, ondanks meer dan 3 eeuwen slavernij van het Oekraïense volk en bevrijdingsoorlogen. Wij, kinderen die op school studeerden, tijdens literatuurlessen, waren volkomen onbegrijpelijk waarom de meeste poëzie en literaire werken van onze auteurs spreken over de gemeenheid van Russen.

Dus kijk van een afstand

Op de Moskoviet (Russisch) –

Hij is een echt persoon,

Gaan als een wees,

En hier is de gierigheid aan het vangen,

Je hebt zelfs medelijden met hem

En dichterbij kom je – vee!

En pas toen we op 24 februari wakker werden van het geluid van bommen die op onze steden vielen, begrijpen we waar onze grote dichter Taras Shevchenko het over had. Om vier uur ‘s ochtends viel Rusland Oekraïne aan zonder de oorlog te verklaren. Zodat ze het weer kunnen doen ?

Het aantal slachtoffers in Oekraïne in de nieuwe oorlog is nog onbekend. Er zijn echter al tienduizenden doden. Alleen in de regio Kiev werden de meeste dorpen verwoest.

En vandaag is een van de belangrijkste havensteden in Oekraïne, Mariupol, voor 98% verwoest, net zoals het prachtige Rotterdam ooit werd verwoest. Na een verzoek tot overgave begonnen de Duitsers Rotterdam te bombarderen. Ze beweerden dat ze de haven bombardeerden, maar ze raakten burgerdoelen. Zware bommenwerpers, verre van puntsgewijs vernietigend. Ze schreven in hun kranten dat de verwoesting in de stad werd veroorzaakt door de verdedigende Nederlanders zelf. Het lijkt erop dat het moderne Rusland handelt volgens het trainingshandboek van de Duitse fascisten. Vandaag wordt ons verteld dat de Oekraïners zichzelf bombarderen en hun medeburgers vernietigen. Toch slaagde Rotterdam er ooit in om de meerderheid van de burgerbevolking te evacueren. Marioepol kon dat niet. Tijdens de twee maanden van de Russische oorlog is het aantal slachtoffers in Mariupol groter dan het aantal slachtoffers tijdens de bezetting door de Duitsers van 1941-1945. Op 10-jarige leeftijd overleefde Vanda Semyonovna Obiedkova de Duitsers door zich te verstoppen in een kelder in Mariupol. 81 jaar later stierf ze in een kelder in dezelfde stad als slachtoffer van de gruwelijke oorlog die zich verstopte voor de Russen. Dat wil zeggen, ze kunnen niet alleen opnieuw herhalen, maar ook het resultaat “verbeteren”?!

Maar we geloven dat onze stad zich zal kunnen herstellen zoals Rotterdam dat deed.

Nu voelde geen enkele familie in Oekraïne de oorlog niet op zichzelf: verwoeste huizen, gewonde of gedode familieleden, vrienden, collega’s. En een groot gat in ieders borst toen je leven van je werd gestolen. Dit zijn de gevolgen van een nieuw fenomeen – uitslag.

Meer dan 6,5 miljoen Oekraïners werden vluchtelingen in het land, en ongeveer 5 miljoen verlieten Oekraïne. In angst en paniek hebben ze vaak geen plek om naar terug te keren, en Oekraïense families zijn gedwongen hun toevlucht te zoeken. De beslissing om je huis te verlaten is moeilijk. Ons gezin bracht een week door in opvanghuizen in de kelders van huizen. Pas toen we de bom heel dichtbij hoorden, renden we 30 minuten. We danken God dat onze reis geslaagd is.

Niet iedereen heeft zoveel geluk. De buren van onze vriend werden neergeschoten in de auto toen hij probeerde te evacueren, waar hij op wonderbaarlijke wijze niet in kwam met zijn hond. Anderen hebben geen huizen, auto’s of dieren meer. We weten niet wat er nu gebeurt met de broer van mijn moeder, die voor de tweede maand bezet is in een dorp bij Mariupol. We maken ons zorgen om mijn vader, die in Kiev is gebleven en het leger helpt. Voor vrienden die het puin gaan opruimen, graaf lijken op in Bucha en Irpin bij Kiev. Voor de familieleden van mijn man die ondergedoken zitten in een huis niet ver van de frontlinie. Deze lijst kan maar doorgaan…

Je voelt de uitdrukking “de wegen van de Heer zijn ondoorgrondelijk” zo goed mogelijk, dakloos worden van succesvolle burgers van een onafhankelijk land in 1 week. Met alles wat we nodig hebben voor een comfortabel leven, bleven we achter met 1 rugzak. Maar we hebben veel geluk – we hebben ons leven nog, ons gezin is samen, gezond en ongedeerd.

We reisden vroeger met de auto door Europa. En nu zijn we naar Europa gevlucht. In de hoop zich veilig te voelen. Zodat kleine Alice niet wakker wordt van de geluiden van explosies. Zodat ze haar hele leven niet de nachtmerries ziet die ze in haar kindertijd zag. Zodat ze een jeugd had. We hadden één wens: zo snel mogelijk vertrekken. Uitademen. En dan – om in Nederland te komen – een land waar we al geweest zijn, en waar ieder van ons zich op zijn gemak voelde.

En we hadden weer geluk: onderweg ontmoetten we de familie van Paul Clement, die de steun van de inwoners van Rijsenhout inriep, en alles creëerde wat nodig is voor een volwaardig leven voor zo’n groot gezin als het onze. We zijn diep geraakt door de zorg, warmte en hartelijkheid waarmee we werden begroet door Nederland en zijn mensen, en in het bijzonder door de mensen van Rijsenhout:

– Paul en Wil, Marya en Rene – die ons niet alleen een dak boven ons hoofd hebben gegeven, maar ons ook met veel andere zaken hebben ondersteund bij het organiseren van het leven op een nieuwe plek

– Ans, die ons elke week steunt met de juiste producten

– Nelissa, At en Riya, verwelkomen ons als buren

– vertegenwoordigers van lokale kerken, Gonja, voor aandacht en gebed, speciaal voor ons gemaakt.

We zijn iedereen dankbaar dat we ons niet als een last of verstoten vluchtelingen voelen, maar we worden geaccepteerd als onderdeel van het gezin. Dat Rijsenhout onze tijdelijke thuis is geworden.

Oekraïne is onze moeder, en Nederland is onze meter, die erin slaagde te beschermen en een steunpilaar te worden in een tijd dat het eigen land dat niet kan. En als we ons veilig voelen, proberen we onze kleine daden te doen ter wille van de overwinning van het land en de hulp van onze landgenoten door vrijwilligerswerk te doen.

We willen niet alleen over Oekraïne vertellen in de context van de oorlog. Maar u kunt ook kennis maken met de rijke historie en cultuur. Na onze overwinning. Yana is een professionele gids. Ze geeft je graag een interessante rondleiding door Kiev, waarna je verliefd wordt op deze stad. Larisa en Sergey verwelkomen je graag in hun huismuseum in de regio Poltava, dat ze behouden zoals het meer dan honderd jaar geleden was. Samen met mijn moeder Margarita trakteren ze je op traditionele dumplings en stevige warme borsjt met een glas van hun eigen warme drank. Mijn vader Vasily zal je veel fascinerende verhalen vertellen uit het leven van eenvoudige en heroïsche Oekraïense karakters, en nu, zeker, veel militaire verhalen. En we zullen graag Oekraïense liedjes voor u uitvoeren. Omdat Oekraïners ervan overtuigd zijn dat het lied de ziel van het volk is. En de ziel van het Oekraïense volk is moedig en onwankelbaar. Daarom willen we onze toespraak eindigen met het lied van de Oekraïense Kozakken, dat ze vele eeuwen geleden zongen tijdens de oorlogen met Rusland. In 2022 voerde Pink Floyd dit lied uit ter ondersteuning van Oekraïne, dat voor het eerst in 30 jaar bijeenkwam en een nieuwe compositie uitbracht. Dit nummer is een oproep om te geloven in de toekomstige wereld en welvaart. En we geloven dat deze oorlog de zielen van mensen zal wekken voor goedheid, vrede, liefde, en de laatste verachtelijke oorlog zal zijn. Eer aan Oekraïne!